sobota, 17 grudnia 2011

Ołówkowe prawdy o życiu

Tym razem nie filmowo, ale książkowo.
„Być ołówkiem – niczego nie planować, nie oczekiwać, nie narzucać”. Jeszcze trudniej jest być ołówkiem w ręce Boga. Katarzyna Rosicka-Jaczyńska zasługuje na miano tęczowej Kredki. „Ołówkiem” można się udławić, można nie przełknąć, można zwymiotować, można pożreć łapczywie. To nie proza życia, to walka o życie, na które zapadł wyrok.
„Dzisiaj całuje mnie tylko 82-letnia ciocia. A jeszcze sześć lat temu całowałam się jak szalona z nowym facetem" – zaczyna dobitnie autorka. Szykowna bizneswoman, ryzykowna kochanka, właścicielka znanej łódzkiej agencji modelek, ponad 10 lat temu usłyszała diagnozę –SLA – stwardnienie zanikowe boczne. Miała umrzeć najpóźniej pół roku po zaopiniowaniu lekarzy. Stopniowo, nieuleczalna poczwara odbierała jej mięśnie, sprawność ruchową, mowę, a na końcu zostawiła „wisienkę – całkowity paraliż.
Kartki „Ołówka” przeplatają bujną przeszłość kobiety sukcesu z bezczasem, bezruchem i bezrobociem teraźniejszej Kredki. Autorka nie oszczędza bliskich, nie mitologizuje choroby, nie domaga się litości. Katarzyna utknęła na wózku inwalidzkim. Ale jej zdolności umysłowe czy zmysłowe pozostają nienaruszone. Rosicka-Jaczyńska pomimo fizycznej niemocy, walczy o godność i człowieczeństwo dla siebie, chorej na SLA. Trójka jej dzieci, byli mężowie, opiekunki, a nawet personel medyczny nie rozumie, nie słucha, ignoruje. Dlatego Kredka wymyśliła „Instrukcję obsługi Kasi" – wskazówki dotyczące toalety, masażu, zmiany bielizny, obiadu, układania chorej w wygodnej pozycji. Bohaterka udowadnia, że nie ma rzeczy niemożliwych – od urzędników PFRON wyszarpała komputer reagujący na ruchy jej gałki ocznej, dzięki czemu Katarzyna załatwia urzędowe sprawy, prowadzi życie towarzyskie, organizuje koncerty charytatywne, na których zbiera pieniądze na dalsze leczenie, m.in. pojechała do indyjskiej kliniki specjalizującej się w medycynie ajurwedyjskiej.
„Ołówek” niespokojnie lawiruje - towarzyszymy Rosickiej-Jaczyńskiej w czasie upojnych wakacji na Chorwacji, a akapit dalej, lądujemy na niewygodnym szpitalnym materacu z Katarzyną wyjącą z bólu. Pomiędzy wierszami niesie się gorzki chichot losu. „Byłam pewną siebie osóbką, której zawsze udawało się dostawać od życia to, co chciałam. (…) Wydawało mi się, że nie potrzebuję nikogo do pomocy, żeby osiągnąć stawiane przed sobą ciągle nowe cele” – tak pisze osoba, która obecnie „stała się myślącym warzywem, taką myślącą marchewką, może lepiej pietruszką, bo jest bledsza”.
„Ołówek” w ręce Rosickiej-Jaczyńskiej stał się wielkim dziełem, co prawda, nie literackim, ale ludzkim i prawdziwe duchowym zarazem.

niedziela, 4 grudnia 2011

Jazda bez hamulców


Macie ochotę na ostrą jazdę z rozchwytywanym bożyszczem Hollywood, Ryanem Goslingiem? Czemu nie! Odpalamy silnik i ruszamy. Droga nie jest prosta, wiedzie przez mordercze pościgi, więzienne porachunki i mafijne interesy. Pod szyldem "Drive" Nicolas Winding Refn zestawił kino akcji w klimacie noir z dramatem sensacyjnym owianym love story. Przede wszystkim jednak, duński reżyser postawił na zawrotną prędkość.

Główny bohater żyje po to, aby jeździć. Za dnia bezimienny protagonista (Ryan Gosling) pracuje jako mechanik i kaskader. Kiedy zapada zmrok, dorabia jako kierowca gangsterów. Właśnie wtedy, kiedy pod osłoną nocy siedzimy na tylnym siedzeniu jego samochodu, najmocniej wyczuwamy adrenalinę napełniającą Drivera. W ramach urozmaicenia ścieżki dźwiękowej, oprócz warkotu silnika i świstu pocisków, w filmie usłyszymy romantyczne melodie Cliffa Martineza. Bo "Drive" to swoista fuzja hollywoodzkiej brawury i europejskiego sznytu. Fuzja całkiem udana, trzeba przyznać. Potwierdza to nagroda za reżyserię w Cannes i nominacja do Złotej Palmy dla najlepszego filmu. Szaleńcze pościgi, krwawe strzelaniny, mafijne porachunki - Refn nie zapomina o kinie gatunkowym. Dawkuje je jednak dosyć wyrafinowanie. Wizualna strona obrazu broni się sama, znacznie słabiej wypada warstwa treściowa. Nasz bezimienny bohater to uosobienie współczesnego rycerza (czyt. twardziela). Zamiast zbroi nosi satynową kurtkę z wydzierganym skorpionem na plecach. Jego główną bronią jest zawrotna prędkość. Nie medale, a plamy krwi na wdzianku świadczą o zwycięskich "krucjatach". Owszem, ma konie, tyle że mechaniczne. Jak przystało na rycerza, u jego boku pojawia się piękna białogłowa, Irene (Carey Mulligan). Wpadają na siebie w windzie. W tej samej windzie, kilkanaście ujęć dalej, rozegra się jedna z najbardziej imponujących scen filmu. Namiętny pocałunek ze słodką sąsiadką przekuje się w brutalne mordobicie. Kiedy wydaje się, że niezobowiązująca znajomość przeradza się w głębszą relację, wtedy niespodziewanie mąż Irene, Standard Gabriel (Oscar Isaac) wychodzi z więzienia.Kumple z aresztu nie dają mu spokoju, żądają spłaty długu. Tym sposobem, Standard wplątuje się w "ostatnią" kryminalną intrygę. W gangsterskich porachunkach asekuruje go szybki, jeszcze nie wściekły, Driver. Dla męża Irene napad rabunkowy na lombard rzeczywiście okazuje się tym ostatnim. Wciągnięty w korupcyjną sieć, bezimienny protagonista znajduje się na celowniku mafii. Dotąd posągowy i wycofany, kierowca staje się bezwzględnym mścicielem. Zabija bez wahania prawie wszystkie złe charaktery. Z miłości do Irene? Nawet jeżeli kierują nim uczucia, to są to emocje balansujące na granicy heroizmu i szaleństwa. Zawrotne tempo pościgów wyzwala oczekiwania na równie brawurową metę. Niestety, stonowany finał "Drive" rozczarowuje. Nie zmienia to faktu, że filmowy dynamit w końcu eksploduje. Wprawdzie, bez fajerwerków, ale za to z piskiem opon. Zanim ruszycie, zapnijcie pasy.
Tekst dostępny również tutaj: http://www.film.org.pl/prace/drive.html
Ścieżka dźwiękowa filmu to już temat na inny post, naprawdę warto posłuchać. Tutaj tylko jeden smaczek dźwiękowy http://www.youtube.com/watch?v=MV_3Dpw-BRY