piątek, 5 kwietnia 2013

Zagraj to jeszcze raz, Sixto

Uwierzylibyście w losy mężczyzny o niespotykanym głosie, który przez kilkadziesiąt lat żył skromnie w Ameryce, podczas gdy Afryka szalała na jego punkcie? Sixto Rodriguez niczego nie podejrzewał, dopiero po dwudziestu latach dowiedział się że jest legendą. Ta historia to nie blef. Dokument „Sugar Man” wydobywa na światło dzienne muzyka, który na Czarnym Lądzie urósł do rangi symbolu walki z apartheidem. Wyprzedził Elvisa Presleya czy Rolling Stones. Dlaczego nie mógł cieszyć się sławą? W Afryce uwierzono, że artysta popełnił samobójstwo. Na szczęście, znaleźli się tam tacy, którzy powątpiewali w te niepotwierdzone informacje. Dlatego zaczęli poszukiwać. Założyli w tym celu stronę internetową, przemierzali świat tropem tekstów piosenek Rodrigueza, aż w końcu trafili do Detroit. Tam go odnaleźli. Wielki głos, niebanalna osobowość, utalentowany autor tekstów przez większość swojego życia pracował na budowach jako robotnik. Niewiarygodne? I niesprawiedliwe. Ale on tego tak nie odczuwał. Każde zajęcie traktował z należytym, a może nawet ponadprzeciętnym szacunkiem. I ten rozbrajający uśmiech na jego twarz kiedy po kilkudziesięciu latach mógł zagrać tam gdzie narodziła się jego legenda. W 1998 roku na jego koncerty w RPA waliły tłumy. Obraz Malika Bendjelloula zaspokaja wizualnie, muzycznie i mentalnie. Czego chcieć więcej? Więcej Rodrigueza. Tak przynajmniej „Sugar Man” zadziałał na mnie, a konkretniej jego muzyka. Przepełniona tęsknotą, buntem, niepozbawiona wrażliwości i drapieżności. Mam nadzieję, że będziemy mogli przekonać się o tym w Polsce na żywo.